Editorial #1 : Ασμπέτε
Οι συντάκτες του mosh δίαλεξαν πέντε άλμπουμ που τους άλλαξαν τη ζωή...και άλλες ιστοριες
Μέσα στη φούρια μας να βγάλουμε το site, ξεχάσαμε να σας συστηθούμε, ρε παιδιά!
Η δημιουργία του mosh συζητήθηκε γύρω στα μέσα Ιουλίου ως ιδέα, κατά τη διάρκεια μιας μπυροκατάνυξης στην Καλλιθέα, με εμένα, τη Μαριλένα και τους αφανείς (έως τώρα) άκουραστους εργάτες του site, Έλπη και Τάσο.
Μέσα σε δύο μήνες, το mosh είχε πάρει σάρκα και οστά — εξ ολοκλήρου φτιαγμένο από εμάς — και με 40 άρθρα, συνεντεύξεις και live reviews έτοιμο να βγει. Στο ενδιάμεσο μπήκε και ο Κώστας στο “crew” (όπως αποκαλούμε την παρέα μας) και η Φανή που ακολούθησε.
Πιστεύω πως η μουσική που ακούμε, εκτός από διασκέδαση — ίσως και ιδεολογία για κάποιους — κουβαλάει και μια κουλτούρα μαζί της, ανεξάρτητα από το είδος ή τα είδη που προτιμάει ο καθένας.
Είμαστε αυτοί οι τύποι που πάνε σε συναυλία Prodigy με μπλουζάκι Black Flag και νιώθουν ΟΚ με αυτό. Μ’ ένα βλέμμα κι ένα νεύμα, χαιρετάμε τον “σύντροφο” που θα πετύχουμε στο ίδιο live με μπλουζάκι Slayer, ας πούμε, και καλωσορίζουμε και τον τύπο/τύπισσα που έχει σκάσει με το καπέλο Suicidal, στο νοερό παρεάκι που σχηματίσαμε στο “άκυρο”, κατά τ’ άλλα, live. Ο φίλος ο “Motörhead-ας” είναι πάντα ευπρόσδεκτος — αφού, όπου και να πάμε, είναι πάντα εκεί.
Όλο αυτό δεν μπαίνει στην ευτελισμένη πλέον ταμπέλα του “ροκ”. Είναι η κουλτούρα του δρόμου, της πόλης, της αλληλεγγύης, της αγνής παρέας.
Είμαστε εμείς κι εσείς δηλαδή, πέρα από ταμπέλες.
Ένας παλιός συνοδοιπόρος μου στη μουσική κάποτε είχε πει την ατάκα: “Υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής — η καλή και η κακή μουσική.” Τότε είχα εντυπωσιαστεί από αυτό που άκουσα. Μετά το σκέφτηκα λίγο και κατάλαβα πως αυτό ήταν μια αμπελοφιλοσοφία τύπου Κοέλιο. Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής! Το καθένα εκφράζει αυτόν που το ακούει ή το γράφει. Τι πάει να πει “καλή” και “κακή” μουσική; Αυτά είναι υποκειμενικά — δεν υπάρχει κακή τέχνη.
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εμείς εδώ απλά παρουσιάζουμε αυτά που αρέσουν σε εμάς. Συνειδητά δεν βάζουμε βαθμολογίες σε δουλειές άλλων και προσπαθούμε να μη “κράζουμε”. Αν δε μας αρέσει κάτι, μάλλον δε θα κάτσουμε να ασχοληθούμε και με αυτό.
Και κάτι τελευταίο: δε πιστεύουμε πως η πολιτική δεν έχει θέση στη μουσική. Εάν ξέρεις πως ο ζαχαροπλάστης της γειτονιάς σου — που τυχαίνει να έχει το καλύτερο κανταΐφι, ας πούμε, των Βαλκανίων — κακοποιεί τη γυναίκα του και τα παιδιά του, θα πας να ψωνίσεις από αυτόν; Μάλλον όχι. Έτσι και με τη μουσική, εάν ξέρεις ότι μια μπάντα είναι φασίστες, ομοφοβικοί ή σεξιστές, απλά δε τους ακούς και δε πας στις συναυλίες τους.
Για να έχετε και μια ιδέα, τελικά, για το ποιοι είμαστε, θα συστηθούμε σύμφωνα με τα μουσικά μας γούστα.
Παραθέσαμε, λοιπόν, από πέντε (5) άλμπουμ που, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, μας όρισαν ως ανθρώπους. Δεν είναι απαραίτητα και το “τοπ 5” μας — είναι αυτά που μας άνοιξαν το μυαλό.
Voivod - Killing Technology: Με το Killing Technology τους γνώρισα και τους αγάπησα, και με το Hatröss τους λάτρεψα — και συνεχίζω ως σήμερα.
Suicidal Tendencies - Self Titled: Σοκ και δέος όταν άκουσα το Institutionalized σε μικρή και τρυφερή ηλικία. Από τότε δε σταμάτησα ποτέ.
Carcass - Symphonies of Sickness: Φροντιστήριο αγγλικών· η δασκάλα ζητά να μεταφράσουμε το αγαπημένο μας κομμάτι. Εγώ διαλέγω το Exhume to Consume — η μισή τάξη γελούσε, η άλλη μισή έκλαιγε... Η δασκάλα δε με ξανασήκωσε να πω μάθημα ΠΟΤΕ ξανά.
Bad Religion - How Could Hell Be Any Worse: Voice of God is Government — ίσως το πιο χιλιοπαιγμένο τραγούδι της εφηβείας μου!!
Celtic Frost - Morbid Tales: Κονταροχτυπιέται με το Emperor's Return, αλλά ο «αρχισυντάκτης» μου είπε να γράψω μόνο πέντε (μένουν έξω Autopsy, Morbid Angel, Biohazard και άπειρα ακόμα).
Nirvana – Nevermind: Το άλμπουμ που με έκανε να καταλάβω ότι η μουσική μπορεί να είναι ωμή, ατελής και ταυτόχρονα λυτρωτική. Το Smells Like Teen Spirit έπαιζε σε repeat στο CD player μου.
Black Sabbath – Paranoid: Το άλμπουμ με το οποίο ερωτεύτηκα τον Ozzy και τη φωνή του. Από την αρχή έως το τέλος, το Paranoid το ρουφάς σαν κρύα μπύρα!
Metallica – Master of Puppets: Απλά επικό. Από τα riffs του Hetfield μέχρι τα σόλο του Hammett, κάθε νότα είναι «ντυμένη» με αγωνία και κάθαρση. Νομίζω έτσι ξεκίνησαν τα αυχενικά μου!
The 69 Eyes – Blessed Be: Με το Blessed Be άρχισα να ακούω gothic. Η βαθιά φωνή του Jyrki, σε συνδυασμό με το μπάσο του Archzie, στάθηκαν η αφορμή για να εξαφανιστεί οποιοδήποτε άλλο χρώμα — εκτός του μαύρου — από την ντουλάπα μου.
System of a Down – Toxicity: Η τέλεια αρμονία στο απόλυτο χάος. Οι εναλλαγές στα κομμάτια, σε συνδυασμό με την υπέροχα μελωδική και ταυτόχρονα παρανοϊκή φωνή του Tankian, συντρόφευαν και συνεχίζουν να συντροφεύουν τα αυτιά μου.
Europe - The Final Countdown: Eurobasket ’87, Γκάλης, Γιαννάκης και το κλασικό τιρινίνι των Σουηδών να δονεί μια ολόκληρη ήπειρο που είχε παραδοθεί στη φρενίτιδα του απόλυτου 80’s ύμνου — μεταξύ των οποίων και την αφεντιά μου.
Def Leppard - Hysteria: Ο δίσκος-θαύμα! Ο δίσκος-επίτευγμα με την πελώρια παραγωγή και τα ένα+ένα κομμάτια-διαχρονικά hits που τα άκουγες στην κυριολεξία συνέχεια, παντού! Όπως και με το Final Countdown, έτσι κι αυτό αποκτήθηκε τότε άμεσα σε βινύλιο/κασέτα, έλιωσε στο παίξιμο και λειτούργησε σαν πυξίδα, καθορίζοντας το μελλοντικό μου μουσικό μονοπάτι.
Megadeth - Rust in Peace: 1990, η χρονιά που κυκλοφόρησε η κολοσσιαίων διαστάσεων — και πλέον κλασική — δισκάρα του μαστρο-Dave και της (τότε) παρέας του. Παράλληλα, η προσωπική χρονιά-σημείο καμπής, μιας που το συγκεκριμένο album λειτούργησε σαν καταλύτης ώστε να «μπει το νερό στ’ αυλάκι».
Running Wild - Blazon Stone: Καλοκαίρι ’91, διακοπές με το Walkman ανά χείρας, εφοδιασμένος με τις κλασικές κασετοσυλλογές που αντάλλασσαν οι μεταλλάδες αναμεταξύ τους. Μία απ’ αυτές περιείχε ένα κομμάτι που μου προκάλεσε ένα απ’ τα μεγαλύτερα ΣΟΚ της ζωής μου!!! Ο τίτλος αυτού: Bloody Red Rose. Ο νεαρός τότε μεταλλάς ανακάλυψε την πειρατική αυτή μπάντα που έμελλε να γίνει η αγαπημένη του!
Obituary - Cause of Death: Μιλώντας για μεγάλα σοκ ζωής — ίδια χρονιά με το Blazon Stone — σε μια απ’ τις κλασικές σαββατιάτικες εφορμήσεις δισκότσαρκας στο Μοναστηράκι, συστήθηκα πρώτη φορά με τον αβυσσαλέο death metal ογκόλιθο των Φλοριδιανών! Κουβαλώντας πάντα ευλαβικά το Walkman στην τσέπη, κουμπώθηκε άμεσα η κασέτα με το που αγοράστηκε, και θυμάμαι να μαζεύω τα σαγόνια μου απ’ το δρόμο με το που έσκασε το δαιμονικό γρύλισμα του frontman John Tardy — μη μπορώντας να πιστέψω ότι αυτή η κτηνώδης γκαρίδα έβγαινε από ανθρώπινο λαρύγγι!
Black Flag - Everything Went Black: Καλοκαίρι του 1984, μόλις είχα μυηθεί στο punk από έναν γνωστό. Εκεί που πάσχιζε να μου μάθει τους Clash, τους Sex Pistols και τους Dead Kennedys, «τρακάραμε» στους Black Flag. Αυτό ήταν. Αυτή ήταν η μουσική που είχα στο μυαλό μου και φανταζόμουν πως άκουγαν οι παράξενοι τύποι με τα «λειριά» — που ήταν σαν Ινδιάνοι — και είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στους αθηναϊκούς δρόμους τα τελευταία χρόνια!
Suicidal Tendencies - s/t: 1986, κι ενώ είχα ανέβει πλέον πίστα στο «νέο» μου μουσικό παιχνίδι, να και οι τύποι με τα skateboards , τις βερμούδες και τα καπέλα που, ενώ έπαιζαν hardcore/punk, δεν ακουγόντουσαν σα τους άλλους. Έρωτας με την πρώτη αυτιά και η γέννηση του CyCo Alx.
Destruction - Sentence of Death: Κι εκεί που είχα προσπεράσει το στάδιο του να γίνω μεταλλάς και όλη αυτή η μουσική δεν μου έλεγε και πολλά, ήρθε ο γείτονάς μου ο Αλέξης (μετέπειτα τραγουδιστής στους Flames) γυρνώντας από ένα ταξίδι του στη Γερμανία. Μου έδωσε μια κασέτα λέγοντάς μου: «Άκου αυτούς, μεταλλάδες που παίζουν punk!». Total Disaster! (Για την ιστορία, του ανταπέδωσα το δώρο με μια κασέτα Agnostic Front - Cause for Alarm, λέγοντάς του: «Άκου αυτούς, πάνκηδες που παίζουν metal!»)
Body Count - Cop Killer: Με αυτό το άλμπουμ μυήθηκα στο hip-hop. Όλη αυτή η κουλτούρα μου φάνηκε πολύ οικεία. Και αυτοί, για αδικία μιλάγανε, ρατσισμό, ελευθερία και για τη ζωή στους δρόμους. Λιγότερο πολιτικοποιημένα ίσως (μέχρι που γνώρισα τους Public Enemy και καταρρίφθηκε κι αυτός ο μύθος).
Ministry - Psalm 69: Industrial, κυρίες και κύριοι. 90’s, την εποχή που όλοι ανακάλυπταν τα μπιτάκια, εγώ ανακάλυπτα πως οι αγαπημένες μου παραμορφωμένες κιθάρες μπορούν να συνδυάζονται με μπιτάκια και βιομηχανικούς ήχους! Fair enough, θα έλεγα!
